Een ver­ze­ke­raar moet de op­ge­bouw­de re­ser­ve van een pen­si­oen­plan uit­be­ta­len aan de werk­ne­mer die met pen­si­oen gaat. Mocht die, on­danks alle vei­lig­heids­me­cha­nis­mes toch in­sol­va­bel zijn, dan moet de werk­ge­ver in­sprin­gen om te be­ta­len, vindt de wet­ge­ver. Maar wat als ook de werk­ge­ver niet meer kan uit­be­ta­len? Dan is de werk­ne­mer de klos.

U hebt met uw werk­ge­ver of via uw sec­tor een mooi pen­si­oen­plan bij­een ge­spaard. Een tak21-groeps­ver­ze­ke­ring, want die biedt ze­ker­heid. ‘Dat klopt, zo­lang de ver­ze­ke­raar sol­va­bel blijft. De con­tro­le daar­op ligt in de han­den van de Na­ti­o­na­le Bank. Des­on­danks dit alles is er al een klei­ne ver­ze­ke­raar frau­du­leus over de kop ge­gaan. Als de ver­ze­ke­raar ver­dwijnt, valt de vol­le­di­ge ver­ant­woor­de­lijk­heid voor de be­ta­ling van het pen­si­oen­plan bij de werk­ge­ver.

‘Dat kan een te zware fac­tuur voor de werk­ge­ver wor­den. En dat breekt de werk­ne­mer dan ook zuur op. Want hij blijft zon­der pen­si­oen­plan .Het is dan van het groot­ste be­lang dat de werk­ge­ver zijn ver­ant­woor­de­lijk­heid neemt en in zee gaat met een sol­va­be­le ver­ze­ke­raar en dat de werk­ge­ver de hoog­te van de ren­de­men­ten niet laat pri­me­ren in zijn keuze.

Vang­net met gat

Hij schetst nog een ander sce­na­rio. ‘Loon­trek­ken­den ver­an­de­ren al eens van baan. Ze heb­ben bij hun vroe­ge­re werk­ge­ver al een aan­tal jaar een pen­si­oen­plan op­ge­bouwd. Bij hun ver­trek uit het be­drijf laten de mees­ten die pen­si­oen­re­ser­ve niet door­schui­ven. Te­recht, want als zij de re­ser­ve laten staan, blij­ven de oude werk­ge­ver en zijn ver­ze­ke­raar er ver­ant­woor­de­lijk voor. Maar wat is er van uw vroe­ge­re werk­ge­ver ge­wor­den als u met pen­si­oen gaat?’

‘Wat als de ver­ze­ke­raar én uw ex-werk­ge­ver ver­dwe­nen zijn na een fail­lis­se­ment? De kans is klein, maar dan kunt u niets meer re­cu­pe­re­ren van die pen­si­oen­pot.’

‘Is de ver­ze­ke­raar nog fi­nan­ci­eel ge­zond en wel ac­tief? Dan hoeft u niets te vre­zen. Hij re­gelt alles cor­rect. En als de ver­ze­ke­raar weg­valt? Als uw ex-werk­ge­ver nog ac­tief is, moet hij zowel de ren­de­ments­ga­ran­tie voor uw dienst­ja­ren bij hem, als de ka­pi­taals­ga­ran­tie res­pec­te­ren. Hij be­taalt dan. Maar wat als de ex-werk­ge­ver is ver­dwe­nen na een fail­lis­se­ment? Dan kunt u niets meer re­cu­pe­re­ren van die pen­si­oen­pot.’

U be­seft maar al te goed dat een werk­ne­mer ei­gen­lijk niets kan doen om dit ri­si­co te ver­mij­den. Maar werk­ne­mer en werk­ge­ver zou­den hier el­kaars ob­jec­tie­ve bond­ge­no­ten kun­nen zijn om ga­ran­ties te eisen. Als zowel de werk­ge­ver als de werk­ne­mer in zee gaan met een door de Na­ti­o­na­le bank er­ken­de pen­si­oen­ver­ze­ke­raar, dan zou de over­heid dit spaar­geld moe­ten be­scher­men.

Zij zou de werk­ne­mer op de­zelf­de ma­nier moe­ten ga­ran­de­ren dat zijn pen­si­oen­plan vei­lig is, on­ge­acht wat er met zijn ver­ze­ke­raar en zijn werk­ge­ver ge­beurt.’

Geen pa­niek, wel aan­dacht

De top­man van so­ci­aal se­cre­ta­ri­aat Group S wil geen pa­niek zaai­en over de groeps­ver­ze­ke­rin­gen. ‘Maar ik merk dat al te wei­nig werk­ge­vers en werk­ne­mers zich be­wust zijn van het ri­si­co, al is in prin­ci­pe de kans niet zo groot dat het zo ver zal komen. De wet­ge­ver en de re­gu­la­tor heb­ben al heel wat be­scher­mings- en con­tro­le­me­cha­nis­men in­ge­bouwd. We noe­men er en­ke­le: de dek­kings­waar­den moe­ten zo bij­voor­beeld al­tijd vol­staan om aan de ver­plich­tin­gen te kun­nen vol­doen. De ver­ze­ke­raars moe­ten ook een sol­va­bi­li­teits­mar­ge (buf­fer) aan­leg­gen en de mees­te ver­ze­ke­raars leg­gen hier bo­ven­op nog een extra buf­fer boven de mi­ni­mum wet­te­lij­ke sol­va­bi­li­teits­mar­ge.

Zowat alle ver­ze­ke­raars door­staan de con­tro­les van de Na­ti­o­na­le Bank met brio.   Het is hoog tijd dat beide par­tij­en de over­heid meer na­druk­ke­lijk vra­gen om haar ver­ant­woor­de­lijk­heid te nemen in­dien, na alle con­tro­les, een ver­ze­ke­raar of werk­ge­ver toch in slech­te pa­pie­ren zou be­lan­den.’